Dis

Ha lieve fam,
Vandaag ging ik na een paar uur weg bij de kerstlunch. Dat vind ik jammer, omdat ik graag dingen helemaal meemaak.
Maar ik heb dit jaar geleerd dat er meer gevolgen zijn van mijn hersenletsel dan ik ooit dacht. Dat die gevolgen levenslang zijn en dat ik er beter nu dan later mee kan leren leven.
Het was geen gemakkelijk jaar. Weer naar de revalidatie, een zekere baan opzeggen, je beperkingen (Het Monster) in de ogen aankijken.
Ik vind eindelijk rust. Alleen... sommige dingen "horen" bij het leven: borrels met familie, bruiloften, feesten...
Ik geniet van feestelijkheden, maar ik moet er ook veel voor inleveren. Mijn filter is kapot waardoor geluid en licht en andere prikkels hard binnenkomen. De gevolgen lijken op een flinke kater, elke keer weer. Ik kan me moeilijk concentreren op gesprekken. Ik slaap slecht na alle inspanningen die feestelijkheden kosten.
Dat is de reden dat ik eerder ben vertrokken. Ik kies ervoor om te komen: ik wil graag dingen blijven doen die deel van het leven uitmaken, ik wil me er niet aan onttrekken. Maar ik ga ook eerder, want ik vind een kater van één dag meer dan genoeg.
Overigens zou ik ook kunnen vragen of jullie maatregelen willen treffen: muziek uit, niet bovenop me duiken, niet te lange gesprekken met me voeren, het licht dimmen, minder kerstlichtjes...
Maar ik tref zelf al maatregelen: oordopjes in, af en toe ga ik even ergens afgezonderd zitten, ik probeer gesprekken te rouleren, drink geen alcohol, ga af en toe met de rokers buiten staan om me te onttrekken. Die dingen merken jullie niet. Ik ben er expert in geworden. Net als dat jullie niet aan me merken hoe fijn ik het vind om bij jullie te zijn, maar ook hoeveel energie zoiets me kost. Hoeveel verdriet dat me doet.