Gisteravond was het heel gezellig, met een paar vrienden pakjes en gedichtjes. Vanochtend stapte ik met twee goede benen uit bed. Om 12 uur afgesproken voor een wandeling met een vriendin, dus ik had de tijd om op te starten.
Thuis nog “even” onder het bed stofzuigen en wat fruit pureren (twee keer herrie), toen lekker op de fiets naar de andere kant van de stad. Fijne wandeling in lekker fris weer. Rustige lunch met maar twee, begripvolle, gesprekspartners. En toch: om half twee begint mijn hoofd te gloeien. Er staan tranen in mijn ogen.
Als ik naar huis fiets, tintelen mijn lippen, maar ik ‘moet’ nog even naar de supermarkt. Ik kies mijn eigen, want bekende, supermarkt, heb een lijstje van 4 dingen mee maar vergeet na elk ding weer wat erop stond. Ik mijd alle mensen/obstakels en loop daardoor twee keer zo lang in de muziek en tl-licht. Mijn hoofd doet pijn, ik moet huilen, ik ben bang dat ik dingen uit mijn handen ga laten vallen dus concentreer me dubbel zo goed. Ik scan mijn boodschappen en stop het bonnetje in mijn tas. Bij de klaphekjes bedenk ik me dat ik dat ding nodig heb…
Doodeng, zo nog de laatste 7 minuten naar huis fietsen. Thuis lig ik eraf. De bank, de rest van de dag, graag…
Reacties
Een reactie posten