Vaak, héél vaak ben ik door mijn rechterenkel gegaan. Gekneusd, gescheurd, gebroken. Regelmatig had ik in het weekend migraine. Hoofdpijn had ik daarnaast nauwelijks, maar wel rugpijn, depressies, paniekaanvallen, een op hol geslagen schildklier, en één keer heb ik zelfs een week in het ziekenhuis gelegen omdat mijn ogen begonnen te draaien. Een raadsel voor iedereen om mij heen.
Door artsen en fysiotherapeuten werd steeds gezegd “je hebt teveel hooi op je vork”. Maar ik stond ‘maar’ 3 à 4 dagen voor de klas, en van minder kon ik, single, nog geen spaargeld, een torenhoge studieschuld, niet rondkomen. En met minder dan 3 à 4 keer per week sporten werd mijn BMI nog dramatischer dan het al was. Geregeld kon ik me daar doodongelukkig door voelen.
Klein detail: op mijn 23e was ik ziek “geweest”. Een half jaar stond mijn leven nagenoeg stil, een paar maanden revalidatie bij een academisch ziekenhuis wist ik zelf te regelen, en daarna gewoon door met de studie. In het begin wat onzeker, maar toen ik er eenmaal mee klaar was en een jaar fulltime met twee banen voor de klas had gestaan, begon ik vrolijk met een deeltijd master naast mijn werk.
Ik was een expert geworden in time management, en in het negeren van mentale en lichamelijke signalen. Misschien was dat in de wetenschap dat als ik naar die signalen zou gaan luisteren, het roer helemaal om zou moeten…
Zo’n zeven jaar lang heb ik een koppige, ‘sterke’, ambitieuze, ‘efficiënte’ koers gevaren. Gewoon doen alsof het aan het onderwijs ligt. Alsof je goed voor jezelf zorgt en je er ‘echt niets meer dan dat aan kunt doen’. Het voelde echter nooit alsof ik nu eens wat wind in de rug had.
Inmiddels ben ik overstag. In een tweede revalidatietraject heb geleerd dat écht luisteren naar de signalen ervoor zorgt dat ik beter door heb wanneer het teveel is. En dat hoe beter ik luister, hoe meer die symptomen op de achtergrond verdwijnen.Zo’n zeven jaar lang heb ik een koppige, ‘sterke’, ambitieuze, ‘efficiënte’ koers gevaren. Gewoon doen alsof het aan het onderwijs ligt. Alsof je goed voor jezelf zorgt en je er ‘echt niets meer dan dat aan kunt doen’. Het voelde echter nooit alsof ik nu eens wat wind in de rug had.
De nieuwe koers is een wondermiddel te noemen. Afgezien van een sporadische migraineaanval zijn alle klachten uit de eerste alinea verdwenen.
De nieuwe koers legde mijn hersenletsel bloot. Ik kan er niet meer overheen walsen, ik moet de regels van het spel volgen. Eeuwig geduld is daarbij de heilige graal. En vaak is het écht moeilijk om geduld en rust te kiezen boven alle verleidingen die het leven biedt.
Mijn hersenletsel is, pijnlijk en verdrietig, een onderdeel geworden van mij en mijn leven. Zodra ik voel dat ik overbelast raak, moet de rem erop. En dan niet een dag later, maar het liefst gelijk. Want mijn accu trekt echt héél snel leeg anders, begin anders maar weer opnieuw met het lezen van dit stukje…
Reacties
Een reactie posten