Into each life some rain must fall

Into each life some rain must fall
but too much is falling in mine. 

- Ella Fitzgerald

Gisteren kreeg ik even een flinke klap in mijn gezicht. Opeens werd me duidelijk dat ik teveel dingen op mijn bordje had gehad om met één dagje structuur de boel weer op de rit te krijgen. Driemaal (klein) de verjaardag van mijn vriendin, het plotselinge overlijden van een jonge bekende, De Bruiloft mét jurkenstress, een veel te lang slepende blaasontsteking en dan ook nog fikse bijwerkingen van de antibiotica, nog wat van die intensieve evenementen, een paar knopen die moesten worden doorgehakt…Ik had geen ‘energOe’ meer.
Ooit vertypte ik me in WhatsApp en werd ‘energie’ ‘energoe’. Sindsdien staat ‘energOe’ thuis voor het soort moeheid dat hoort bij de lege accu, mijn ‘hersenmoeheid’.
Gisteren stopte de motor er even mee. Dat is in principe niet erg, ik ben daar inmiddels aan gewend en kan me er over het algemeen goed bij neerleggen (vind ik zelf – anderen om mij heen lijkt soms een andere mening toebedeeld). Maar gisteren lukte het me maar niet om rust te vinden, om te ontspannen.
Het was dinsdag. Maandag was mijn werk prima verlopen, maar ik had aan het eind wel een intensief gesprek gehad met mijn coach en daarna een vervelend gesprek met mijn vader, en daarna een nog een pittig gesprek… Gesprekken zijn sinds een paar maanden niet meer mijn lievelings. Mijn accu loopt er als een malle van leeg.
Maar we waren inmiddels dus op de dinsdag aanbeland, en ik was met mijn vriendin mee naar het station gewandeld ’s ochtends, ik had op de terugweg zonder problemen boodschappen gedaan, het enige wat nog ‘moest’ was ’s avonds trainen. Verder had ik de hele dag om me op te laden. Om rust te pakken. Om gestructureerd te leven.
Dat moest toch lukken, dacht ik zo. Maar dat lukte dus niet echt lekker. En ik kon me echt niet ontspannen. Ik heb genetflixt, gehaakt, wat genaaid, gelezen, geslapen… Ik kwam er maar niet achter wat er nou was. En ik dacht: ik wil niet trainen, maar ik voel niet goed waarom. Moet ik dan wel afzeggen? Is het dan niet beter om te gáán?
Toen bedacht ik me: ik kan ook gaan zwemmen.
Om 17.45 lag ik in een helaas niet al te leeg zwembad (oproep aan alle zwembaden: zet sowieso de muziek uit tijdens het banenzwemmen. Ik word er knettergek van en mensen gaan er juist harder van praten). Na weetikveel hoe vaak op de klok kijken tijdens mijn baantjes (ging de tijd nou zo langzaam of ging ik nou zo snel?), toen ik er al bijna een halfuur in lag en ik van plan was eruit te gaan, bedacht ik me: Oh. Shit.
Ik was gewoon de hele dag vergeten om terug te gaan naar de basis: mijn lijf. Gewoon, even, voelen waar de spanning zit. Waar het goed voelt.
Ik heb nog twee extra baantjes gezwommen, waarbij ik voelde hoe sterk mijn lijf was, hoe fijn het is om door het water heen te glijden, hoe licht je je voelt als je zweeft. Ik heb extra lang onder de douche gestaan.
Ik kwam volkomen ontspannen thuis.

Niet vergeten als je moe bent: terug naar de basis. Dat is niet wat je doet, dat is hoe je je voelt. En hoe je je voelt, dat zit niet in je hoofd, dat zit in je lijf.