Nahaha!

De laatste dagen voelt het alsof de gebeurtenissen zich herhalen. Het einde van een werkervaringsplek, het zoeken van een nieuwe. De slapeloze nachten door nervositeit, door verdriet over dat ik dit moet doorstaan. Tanden op elkaar, doorzetten maar. De tijd moet zijn werk gaan doen, de tijd uitzitten wordt je grootste klus, zoiets zei de revalidatiearts. Ik heb geen begeleiding in werk, nu, ik heb geen neuropsycholoog meer. Ik heb slaappillen van de huisarts, lammetjes om me overdag kalm te houden, volgende week komt er een ambulant begeleider die me nog moet leren kennen. Ik voel me wrakhout. Mijn vriendin had kaartjes gekocht voor een voorstelling gisteravond. Dat doet ze wel vaker zonder te overleggen. Niet altijd even handig, maar goed, verder houdt ze waar kan rekening met me, geeft me keuzes om wel of niet mee te gaan ergens heen, probeert altijd te begrijpen wat er speelt. Ik leg bijna alles uit. Het voelt alsof ik haar kwets als ik wakker lig - ze wordt er altijd wakk...

De bruiloft van mijn zusje had heel wat voeten in aarde. Zelf dacht ze dat ouders en familie helemaal niet zoveel deden voor deze dag, maar ondertussen waren we al maanden aan het overleggen en voorbereiden. Ik bagatelliseer mijn inspanningen als ik zeg dat ik me vooral voorbereidde op mijn energielevel zo vlak mogelijk houden op die dag, maar dat was eigenlijk wel het belangrijkste. Het hielp niet dat ik besloot toch een hoop te doen, vooraf en op de dag zelf. We ontwierpen en maakten thuis een huisnummerbordje (een project van weken, elke dag een beetje) als cadeau; ik zocht een gedicht om voor te dragen tijdens de ceremonie en vond dat niet, dus schreef het maar zelf; met mijn vader bereidde ik een verrassingsact aan het einde voor, All You Need Is Love waarbij ik in zou zetten met trompet. Ik ontzag mezelf hierin waar ik dat vroeger moeilijker had gedaan: als het bordje niet af zou zijn, zou het later wel komen (maar het kwam af); ik leerde het muziekstukje niet uit mijn hoofd...