Nahaha!

13 jaar na dato ben ik weer problemen in mijn gezondheid en functioneren aan het aanpakken. Ik twijfelde even of ik "nog steeds" neer zou schrijven. Nee. Het is een gek ding, chronisch ziek zijn: het is er altijd, maar ik ben me er niet altijd bewust van. Dat is maar goed ook.  Er zijn wel terugkerende elementen. Op dagelijkse basis de dingen die je aanleert in de loop van de tijd: mijn energieverdeling, pijnmanagement, de teleurstellingen, de meevallers, de hersenmoeheid, mijn hoofd dat nog steeds denkt dat ik alles wat ik kan ook allemaal kan. Maar daarnaast zijn er ook andere verrassingen. Dat ik laatst opeens zo verdrietig werd toen ik dacht aan dat meisje van 21 dat haar zelfstandige leven pas net was begonnen en toen zo hulpafhankelijk werd, de ziekenhuisbezoeken en -verblijven sindsdien. Opeens zie ik: ik ben zo hard bezig geweest met herstellen, met urgente hindernissen nemen, dat ik nog niet de kans heb gehad om bezig te zijn om onder ogen te zien dat er een trauma

 Voor een dubbeltje op de eerste rij... dat willen we allemaal wel, toch? • een knetterkapot prikkelfilter en maar gedeeltelijk arbeidsgeschikt. Daardoor ben ik veel thuis. Daardoor heb ik extra last van overlast (vooral geluid). • afhankelijker van mijn omgeving dan gezonde mensen, omdat ik zeer wisselende energie heb. Meestal sta ik op met een batterij van 20% en moet ik overdag nog rusten. Daarnaast heb ik te weinig geld om alles uit te besteden. • in ieder geval een treinstation in het dorp. Door mijn beperkingen kan ik zeer weinig autorijden (heb dus ook geen auto). Energiegebrek zorgt ervoor dat lange afstanden fietsen niet vanzelfsprekend zijn. We hebben geen kinderen. Daardoor komen we niet in aanmerking voor veel woningen in een dorpje. Er zijn ook kleinere woningen die rust waarborgen. Maar die worden gereserveerd voor senioren. Dat zijn vaak echt de perfecte woningen voor ons: rustig, geen buren met kinderen, een tuintje, grote slaapkamer(s) zodat ik thuis lekker kan knutsel

Een groot geluk bij een behoorlijk on-geluk is voor mij, dat mijn hersenletsel mijn intelligentie, motoriek en karakter niet direct heeft aangetast. Ik ben niet verlamd geraakt, bijvoorbeeld.  In feite heb ik voor de buitenwereld alleen onzichtbare klachten. En ik ben er ook nog eens zó goed in geworden om die te maskeren, dat er bijvoorbeeld weinig te merken is van mijn geheugenproblemen. Ik schrijf alles op: lijstjes op de koelkast, lijstjes op Google Keep, lijstjes overal. Lotte lijstje. En sinds de ergotherapeut bij mijn tweede revalidatie zei dat ik nooit meer een timemanagementboek mag lezen omdat ik mezelf helemaal te pletter plan, probeer ik dan ook maar te accepteren dat ik veel vergeet. Denk maar niet dat ik je verjaardag onthoud, je hebt geluk dat ik toevallig op de kalender keek als je een kaartje krijgt... sneu, maar waar.  Vandaag schijnt het de dag van de overprikkeling te zijn. En dat is iets wat nu actueler dan ooit lijkt. Nu de wereld om ons heen "versoepelt"

Ik krijg de laatste weken best vaak berichtjes dat mensen aan mij denken. Aan wat ik heb meegemaakt. Uit het niets? Nee, vanwege "AstraZeneca". Vanwege het woord "trombose". Vanwege de zieke mensen die voornamelijk "jonge vrouwen" betreffen. En zélfs af en toe het woord "dood". Daar schrik je van. Ik moet de huisarts nog bellen. Of is het de GGD die mij uitsluitsel kan geven dat ik, ook over de paar maanden die het vast nog kan gaan duren en er vast weer gebagatelliseerd is, niet word ingeënt met dát vaccin? Ik las dat er seksegerelateerd onderzoek gaat plaatsvinden. Mooi zo. Want de pil, die wordt geslikt door zó veel vrouwen, geeft een verhoogde kans op trombose. Ik kan me niet voorstellen dat dat niet in relatie staat met de slachtoffers van AstraZeneca. Al is dat natuurlijk speculeren.  Maar laten we niet vergeten dat de mensen die éérst worden ingeënt de meest vatbare mensen zijn. Dat daar veel patiënten bij zitten die al iets aan hart en va

Antidepressiva. Nu ik dat woord wat vaker uitspreek dan voorheen, besef ik dat het helemaal niet klopt. De meeste mensen slikken het spul niet vanwege een depressie, maar vanwege angst en paniek.  Angst, paniek, depressie: het is me allemaal niet vreemd. Ik heb leren leven met het feit dat ik daar (mede door hersenletsel) gevoeliger voor ben en ik signaleer het snel en weet hoe ik ermee om kan gaan. Maar toen kwam 2020. Elke maand andere vrijheden, elk seizoen andere sentimenten daarover, luide bovenburen die vaker thuis zijn, weinig uitwijkmogelijkheden buitenshuis, minimaal sociaal contact, werken van achter een scherm. Een nieuwe baan, mijn moeder die plotseling geopereerd moest worden, mijn vriendin die haar baan verloor, de constante verandering van collega's in mijn team. Vrienden die ouders werden. Vrienden die miskramen kregen. En ik vergeet als ik dit straks af heb vast nóg wat veranderingen. Er gebeurde "gewoon" veel, en er ging ook veel niét door. Mijn he

Omdat er ook gewoon voordelen waren in het kader van mijn hersenletsel: - afspreken met vrienden is rustiger doordat we wandelen of bij iemand thuis zijn, in plaats van op een terras in de stad. - de oude binnenstad is doordeweeks zo rustig dat het zowaar fijn is om daar doorheen te wandelen. - mijn medicijnen kunnen in een kluisje worden gelegd om op te halen, in plaats van heel lang wachten bij de apotheek met piepjes, gesprekken die ik meekrijg, en soms iets teveel ongevraagd advies van een apotheker. - wachten bij de dokter, tandarts en andere hulpverlening duurt korter doordat er van je wordt gevraagd kort van tevoren te komen. Buiten wachten is opeens niet meer zo raar. - er is niet zoveel om af te zeggen. Persoonlijk vind ik dat super jammer, maar het geeft ook wel rust dat ik in de tuin bezig ben of een boek lees en nooit denkt: oh, had ik maar de energie om naar een feest te gaan. Dat feest is er toch niet! - er is veel begrip voor als ik (werk)dingen vanuit huis w